Geleneksel farmasötikler, genellikle çok fazla sorun olmaksızın istenen yerde sonlanan nispeten küçük moleküllerden oluşur. Bu, geliştirilmekte olan yeni ilaç türleri için daha zordur; Bunlar proteinler ve genetik materyal (DNA ve RNA) gibi büyük biyo-moleküller içerir. Örneğin, gen terapisinde DNA’yı kullanmak için, molekül bütünüyle hastalıklı hücrelere etkili olmak için, teslim edilmelidir. Bununla birlikte, DNA doğal olarak hücrelere nüfuz edememektedir ve hızla bozunmaktadır. Bu nedenle zararsız hale getirilen doğal virüsler, sözde vektörler olarak kullanılabilir. Jonathan Gardier Heddle ve arkadaşları, birçok amaç için yapay bir virüs fikrini benimsediler. Bunagöre genetik materyalinden arındırılmış virion, virüs benzeri parçacığa (VLP)dönüştürülür. VLP’ye dönüştürülen virüsün sadece genetik materyali alındığı için antijenik özelliğinden bir şey kaybetmez, yani aşı olarak kullanılabilir.Antijen olmayan virüsler için ise, başka virüslerin antijenik özelliklerinin eklenmesiyle yararlı aşılara dönüştürülebilir. Dahası kapsit yapısında bulunan proteinlerin hesaplamalı tasarımıyla, kafesler oluşturulabilir. Oluşturulan kafesler tıp uygulamalarında, yararlı moleküllerin (ilaçlar) hedef hücrelere kargolanmasında kullanılabilir. Bu proteinler aynı zamanda belirli sinyallerin algılanmasında yarar sağlayabilecek gruplar ile modifiye edilebilir böylece biyosensörler olarak da işlev görebilirler. 

Kaynak ve İleri Okuma;

Jonathan Gardier Heddle, Soumyananda Chakraborti ve Kenji Iwasaki, ”Natural and artificial protein cages: design, structure
and therapeutic applications” , Current Opinion in Structural Biology 2017, 43:148–155. doi.org/10.1016/j.sbi.2017.03.007